Wędzenie jest sposobem wzbogacania smaku sera.

Dym, odparowując płyn, przywodzi tłuszcz na powierzchnię sera. W połączeniu z dymem tłuszcz ma właściwości konserwujące - o ile ser utrzymany jest w suchości.
Wędzenie nadaje serom ciekawy smak oraz piękną złotawą barwę. (Uwaga: ser parafinujemy (woskujemy) dopiero po zakończeniu wędzenia).

Kluczową zasadą wędzenia jest słaby ogień. Ser nie powinien się podgrzewać, co może wytracać tłuszcz, ale wisieć w pomieszczeniu wypełnionym dymem, gdzie panuje temperatura nie wyższa niż 4,5 st. C.
Najlepsze rodzaje drewna to dąb i jabłoń.

 

Ser wędzimy od 4 do 6 godzin, łagodniejsze gatunki godzinę lub dwie dłużej.
(Do sera można również dodać dym w postaci płynnej - na etapie rozdrabniania ziaren lub podczas solenia. Ser można również zanurzyć w roztworze takiego dymu. Na butelce znajdziemy instrukcje. Osobiście jednak tego nie polecamy, bo jest to produkt chemiczny).

 

Jeśli nie mamy wędzarni, można wykorzystać następującą metodę: na metalowej tacce umieszczamy zwilżone trociny drewniane i kładziemy ją na gorącym węglu na dnie ogrodowego grilla. W pewnej odległości od nich, na metalowej kratce kładziemy ser. Nakrywamy grill. Dym swobodnie uchodzi przez otwory w pokrywie grilla. Pilnujemy, by ser nie podgrzał się za bardzo (powyżej 32 st. C). Ser jest uwędzony, jeśli jego powierzchnia nabiera złotobrązowego koloru.